به میزان قابل توجهی به سطح بالاتری از شدت نسبت به بچه های بزرگتر نیاز دارند. تهران صفیر حتی در مورد کلمات آشنا این قاعده برای آنها وجود دارد.آیا این به این معنی است که ما باید برای کودکان دارای اختلال نسبت به بزرگسالان بهره ی بیشتری را تجویز کنیم؟احتمالا اما اطلاعات به دست آمده از کودکان دارای شنوایی نرمال پاسخ این سوال را به ما نداد.این اطلاعات چه چیزی را به ما می گویندیعنی اگر ما بخواهیم بر اساس امتیاز طیف گفتاری به دست آمده تقویتی را تجویز کنیم حتی برای کودکان دترای شنوایی نرمال هم باید سمعکی با تقویت تقریبا 26 دسی بل فیت کنیم!!در اینجا دو مشکل برای استفاده از این روش برای افراد دارای اختلال وجود دارد. اول اینکه اطلاعات برای ما بازگو نمی کند که در ورودی های دارای سطوح شدتی بالا چه مدار بهره نیاز داریم و دوم اینکه بهره ی مطلوب برای هر ورودی خاص عبارت است از تعادل بین انتخاب بهره و پاسخ فرکانسی که قابلیت فهم گفتار را برای فرد بهینه می کند اما روی هم رفته موضوع این است که فرد شنونده باید با توجه به شرایط شنیداری که در آن قرار گرفته است حس قابل قبولی از درک بلندی داشته باشد.این برقراری تعادل ممکن است به سمت افزایش بیشتر بهره برای افرادی که دارای دانش زبانی کم و یا اینکه فافد دانش زبانی اند نسبت به افراد دارای دانش زبانی برود.تفاوت موجود میان بهره ی مورد نیاز کودکان و بزرگسالان در در صداهای دارای سطوح شدتی پایین به حداکثر می رسد.سطح ناراحتی بلندی برای بچه های 7 تا 14 سال دارای اختلال شنوایی نیز همانند بزرگسالان با کمک تون خالص نشان داده می شود
بحث های قبلی در رابطه با میزان بهره و حداکثر خروجی بود ما باید تصمیم بگیریم در هر فرکانس چه مقدار بهره باید استفاده کنیم.این احتمال را باید بدهیم که شکل پاسخ فرکانسی در کودکان متفاوت با بزرگسالن می باشد.برخی از گزارش ها فرض کرده اند که بچه ها به بهره ی بیشتری در high frequency نیاز دارند چرا که بچه ها در این فرکانس ها بیشتر مشکل دارند.اما برخی دیگر استدلال کرده اند که بچه ها به بهره ی بیشتری در low frequency نیاز دارند چرا که تکیه ی صدا و قسمتهای suprasegmental که از ارکان مهم مکالمه به خصوص در کودکان دارای یادگیری زبان هستند نیاز دارند.با توجه به این که دانش زبانی کودک همچنان در حال توسعه می باشد هر کدام از این نظریه ها می تواند درست باشد.و یا اینکه کودک در شرایطی به هر دوی این نظریه ها نیاز داشته باشد.در کل ما دانش مورد نیاز برای اینکه مراحل اکتساب زبان را به شکل مناسبی به کودک بدهیم نداریم.نکته ی مهم این است که تمامی فرکانس ها برای یادگیری زبان مهم هستند و اگر ما این مسئله را نادیده بگیریم کاری غیر معقولانه انجام داده ا یم.نکته ای که در بحثقبلی به آن اشاره نشد در رابطه با بهره و بلندی این است که بهره که زیاد می شود در یک فرکانس خاص این تقویت سایر فرکانس ها را هم تحت تاثیر قرار می دهد و باعث می شود که صدا در مجموع بلندتر شنیده شود.
نوزادان به SNR ی بهمیزان 7 دسی بل بیشتر از بزرگسالان نیاز دارندتا بتوانند امتیاز تمییز گفتار را به دست آورند.و کودکان پیش دبستانی به SNR ی حدود3 دسی بل بالاتر از بزرگسالان نیاز دارند.این یافته ها به ما نشان می دهد که ممکن است که در یک موقعیت شنیداری بزرگسالان قادر به تمییز صداها از یکدیگر باشند اما وزادان در همین موقعیت قادر به انجام این کار نیستند.ایجاد محیطهای متفاوت برای کودکان و بزرگسالان دارای اختلال شنوایی بعید به نظر می رسد..با توجه به این یافته ها در مورد SNR تامین این نسبت به وسیله ی سمعکها به میزان زیادی در مقایسه با مشکلاتی که در مورد بهره واسخ فرکانسی وجود دارد به میزان زیادی درست تر و آسانتر است.معمولا وقتی که SNR از حد مجازی هم که بیشتر می شود مشکل چندانی ایجاد نمی کند .
منبع :