ارزیابی و بررسی انواع گوناگون سمعک

مهمترین جنبه‌ی پیشرفت این برنامه گسترش نشانگرهای بینایی یا دستی غیرکلامی سمعک اتیکن برای یادآوری قوانین روانی به کودکان، می‌باشد. ( Runyan&Runyan 1999: 2007). قوانین روانی با نشانگرهای دستی مربوط به آنها در جدول 1.10 آورده شده است. قبل از توسعه این علاوم غیر کلامی درمانگربصورت کلامی کودک را برای یادآوری به او که قانون را شکستی، متوقف می‌کند (مثل موارد لکنت)..جایگزینی سرنخ‌های غیرکلامی به جای یادآورهای کلامی جریان تولید گفتار محاوره را تسهیل می‌کند و فرصت‌های کلینیکی را برای کودکان به منظور بهبود مهارتهای خودکنترلی  و تولید گفتار روان به حداکثر می‌رساند. سرنخ‌های کلامی به شکل مواد نمادی، مثل تزئین اتاق درمان، همچنین برای یادآوری قوانین آموخته شده قبلی برای روانی گفتار به کودکان استفاده شده است. (Hamment,1994). مثلاً تصاویر و مواد شبیه حیواناتی نظیر حلزون و لاک‌پشت برای تشویق به سرعت گفتار آهسته استفاده شده‌اند. در نهایت، سرنخ‌های بینایی از اجزای مهم انتقال بخش‌های برنامه هستند که آسیب‌شناس گفتار و زبان، معلم‌های کلاس و والدین تشویق می‌شوند تا آیتم‌های نمادی را در محیط کودکان به عنوان یک یادآوری کننده‌ی غیرفعال قوانین روانی قرار دهند در حالی که استفاده از نشانگرهای دستی به عنوان یادآوری کننده‌های فعال قوانین در حین صحبت کردن کودکان محسوب می‌شوند.
اجزای کلیدی برنامه قوانین روانی
قوانین عمومی
اولین بخش برنامه قوانین روانی حاوی سه قانون کلی است: 1) آهسته صحبت کن 2) هر دفعه یک واژه را بگو. این قوانین در هر کودک از آغاز درمان استفاده می‌شود. آسیب‌شناس گفتار و زبان تشخیص می‌دهد که کدام یک از این قوانین عمومی بر اساس نتایج ارزیابی برای هر کودک مناسب است. برای مثال اگر یک کودک خیلی تند صحبت می‌کند و کلمات تکرار می‌کند، آسیب‌شناس گفتار و زبان قوانین عوانین عمومی 1 و 2  را اجرا می‌کند. اگر کودک دیگری سرعت گفتارش طبیعی است اما هم کلمات را تکرار و هم آنها را کشیده ادا می‌کند استفاده از قوانین 2 و 3 مناسب است. قوانین عمومی تمرکز اولیه درمان برای همه کودکان است حتی اگر کودک جنبه‌های پیچیده‌تر لکنت مثل قفل‌های حنجره‌ای یا تنفس در ناحیه دهان را نشان دهد. از نظر بالینی، ما مشاهده کردیم که کودکانی که از ابتدا تنفس‌های حنجره‌ای و دهانی داشتند این رفتارها را بعد از کاربرد قوانین عمومی مناسب حذف کرده‌اند. این به این معنا است که با کار روی ترکیبی از سرعت گفتار (قانون 1: آهسته صحبت کن) و تکرار (قانون 2: هر دفعه یک واژه را بگو) و در صورت لزوم، کشیده‌گویی‌ها (قانون 3: آن واژه را کوتاه بگو) تنس‌های حنجره‌ای و دهانی بدون کار مستقیم حذف شده‌اند.
قانون 1: آهسته صحبت کن
قانون 2: هر دفعه یک واژه را بگو (هر واژه را یکدفعه بگو)
قانون 3: آن واژه را کوتاه بگو
قانون شماره 4: به صورت نفس آلود صحبت کنید (از تنفس گفتار استفاده کنید)
قانون 5: به آرامی و روانی در حنجره صداسازی را شروع کن
قانون 6: تولیدگرهای گفتاری را به آرامی به هم نزدیک کن. (تماس بده)
قانون 7: برای صحبت کردن فقط از تولیدگرهای گفتار استفاده کنید.

منبع:

https://tehransafir.com/%d8%b3%d9%85%d8%b9%da%a9-%d8%a7%d8%aa%db%8c%da%a9%d9%86/