مفهوم کلی ورای یک مشی تجویزی و تاریخچه مختصر
کاهش های شنوایی در درجه شان، شکل شان و نوعشان بسیار وسیع اند. سایت سمعک تهران صفیر در نتیجه یک سمعک باید انتخاب شود و ویژگی های تقویتی آن باید طوری تنظیم شود که برای هر فردی با نقص شنوایی مناسب باشد. تنها روش عملی انجام آن استفاده از روش تجویزی است! در یک مشی تجویزی تنظیم سمعک یکی از چند خصوصیت نقص شنوایی فرد اندازه گیری می شود. و ویژگی های تقویتی مورد نیاز از آنها بر آورد می شود.
طبعا این نیازها وجود دارد تا رابطه شناخته شده ای بین خصوصیات فرد و ویژگی های تقویتی مورد نیاز باشد.این ویژگی های تقویتی مورد نیاز اغلب به عنوان هدف تقویتی شناخته می شوند. یک مشی تجویزی ممکن است صرفا با یک مشی قابل ارزیابی فرضی مقایسه شود. در چنین مشی ای چندین سمعک یا شکل های پاسخ به صورت تصادفی انتخاب می شوند و سپس هر کدام روی فردی با نقص شنوایی آزمایش می شوند تا بتوان دریافت کدام ار آنها بهتر است. مشی ای اینچنین به خودی خودبه دلیل تعداد زیادی از ویژگی های تقویتی بالقوه ای که می تواند ارزیابی شود کاملا غیر کاربردی است.
حتی در سال 1950 و 1960 وقتی روش اصولی ارزیابی کارهات بر اساس چندین معیار برای مقایسه عملکرد سمعک استفاده می شد، سمعک ها برای اینکه ارزیابی شوند انتخاب می شدند که یک مشی تجویزی که به صورت مبهمی تعریف شده بود را استفاده کنند. برای مثال بهره پایین ، سمعک های با قدرت پایین هرگز برای شخصی با کم شنوایی عمیق ارزیابی نمی شدند در واقع در همه گزینش سمعک ها و تنظیم کردن، به طور ثابت ترکیبی از تجویز دنبال شده بوسیله ارزیابی نتایج نهایی استفاده می شود.
منبع : www.tehransafir.com