شیوع این بیماری در ایالات متحده 0.1٪ تخمین زده شده است.علایم شامل کم شنوایی سمعک ناگهانی دریک گوش است که به تدریج به گوش مقابل نیز گسترش می یابد.همچنین احساس پری در گوش،تجربه سرگیجه و وزوز به صورت صدای هیس، زنگ زدن و آواز خواندن نیز ممکن است وجود داشته باشد.بیشتر بیماران با این بیماری به درمان با prednisone جواب میدهند.
مدیریت وزوز مزمن
درمان موفقیت آمیز اختلالاتی که قبلا بحث شد میتواند شدت وزوز را کاهش داده یا آن را از بین ببرد. اما اگر بعد از درمان سایر بیماری ها،وزوزهمچنان ادامه داشت و باعث آزار بیمار میشد، تمرکز کلینیکال را از درمان به مدیریت علایم انتقال دهید.در این مرحله کلینیسین باید یکی از دو مورد زیر را انجام دهد:
زمانی را که برای کمک به مدیریت وزوز بیمار با استفاده از استراتژی هایی که در بخش های بعدی این فصل توضیح داده خواهد شد،لازم است با او بگذراند یا اینکه بیمار را به یک برنامه مدیریت وزوز جامع با پرسنل باتجربه که هم مایل هستند که زمان قابل توجهی را با هر بیمار بگذرانند و هم توانایی ان را دارند، ارجاع دهد.
همانند سایر علائم نورولوژیک، اگر وزوز به مدت 6 ماه یا بیشتر ادامه داشته باشد به عنوان مزمن در نظر گرفته میشود.در حدود 90٪موارد وزوز مزمن با درجاتی از کم شنوایی حسی عصبی همراه است. به خاطر اینکه کم شنوایی حسی عصبی غیرقابل بازگشت است بیشتر موارد وزوز مزمن غیرقابل بهبود هستند.Durkre مینویسد:همانند درد مزمن، در درمان وزوز مزمن بهتر است بیشتر در زمینه مدیریت آن بحث شود تا بهبود آن.
توجه خاص
هدف مدیریت وزوز لزوما ماسک یا از بین بردن درک وزوز بیمار نیست.مدیریت موفق، بیماران را قادر میسازد که توجه کمتری به وزوزشان داشته باشند .یک برنامه مدیریتی مؤثر به بیماران کمک میکند که بیشتر از اینکه به وزوز اجازه دهند که آنها را کنترل کند ،بیشتر اوقات از کنترل وزوز سود ببرند.کلینیسین ها باید سعی کنند تا جایی به بیماران کمک کنند که بیش از این وزوز، یک فاکتور منفی در زندگی آنها نباشد.